Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Warszawie
Ilustracja
Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Najświętszego Serca Pana Jezusa w Warszawie-Falenicy

Wezwanie

Najświętszego Serca Pana Jezusa

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Warszawie”
Ziemia52°09′47,48″N 21°13′16,78″E/52,163189 21,221328

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa – kościół parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Warszawie Falenicy, zbudowany w stylu nawiązującym do wczesnochrześcijańskiego i romańskiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1927 roku właściciel okolicznego majątku Jakub Karol Hanneman ofiarował plac na wydmie przy dzisiejszej ulicy Bartoszyckiej pod budowę świątyni katolickiej. W 1930 roku stanął tu pierwszy drewniany kościółek, pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa należący do parafii w Józefowie. Tamtejszy proboszcz, ks. Mieczysław Królak, budowniczy kościółka, odprawiał tutaj mszę w okresie od wiosny do jesieni. Dzięki staraniom mieszkańców Falenicy uzyskano zgodę na powstanie parafii, którą erygowano 8 grudnia 1934 roku. Kościół poświęcił kardynał Aleksander Kakowski. Kościół murowany budowano w latach 1950–1961 staraniem ks. Sylwestra Szulczyka[1].

W latach 1971-1975 wykonano nowy wystrój wnętrza na zlecenie proboszcza ks. dr. Henryka Chudka. W 1980 stanęła nowa dzwonnica dedykowana Janowi Pawłowi II. W 1990 roku ukończono budowę Domu Parafialnego w pobliżu kościoła, urządzono ogród, a w 1994 r. wyremontowano dach świątyni. W 2001 r. odmalowano wnętrze kościoła i na jego frontonie zainstalowano kolistą mozaikę.

Wygląd[edytuj | edytuj kod]

Wnętrze

Styl świątyni nawiązuje kościołów neoromańskich. Strop zdobią kasetony, a kolumny oddzielające nawę główną od bocznych nawiązują do kolumn romańskich, których pseudo-głowice ozdobione są naprzemiennie krzyżem greckim oraz krzyżem Konstantyna. Wnętrze zdobią 47 witraże, mozaiki (scena chrztu Jezusa) oraz freski (Droga Krzyżowa, kaplica Matki Boskiej) autorstwa Zbigniewa Łoskota, w tym fresk w absydzie przedstawiający Jezusa otoczonego przez dwunastu apostołów. Na chórze są 14-głosowe organy wykonane przez W. Biernackiego. Na zewnątrz wokół kościoła biegnie fryz arkadkowy. Widoczna na frontonie mozaika, tzw. wenecka, przedstawia postać Jezusa z gorejącym sercem. Została wykonana przez falenickiego artystę-witrażystę Pawła Przyrowskiego w 2001 r. w stylu bizantyńskim.

Tablice pamiątkowe[edytuj | edytuj kod]

Na kościele powieszone są tablice pamiątkowe:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jolanta Wiśniewska: Nowe świątynie w krajobrazie prawobrzeżnej Warszawy [w:] Odkrywanie warszawskiej Pragi. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2009, s. 39. ISBN 978-83-927791-5-5.
  2. napisy na tablicach in situ

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]