Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chlastawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chlastawie
33 z dnia 12.06.1953 r.
kościół filialny
Ilustracja
kościół w Chlastawie
Państwo

 Polska

Miejscowość

Chlastawa

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Macierzystwa Najświętszej Maryi Panny

Wezwanie

Narodzenia Najświętszej Maryi Panny

Położenie na mapie gminy Zbąszynek
Mapa konturowa gminy Zbąszynek, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chlastawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chlastawie”
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chlastawie”
Położenie na mapie powiatu świebodzińskiego
Mapa konturowa powiatu świebodzińskiego, blisko prawej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chlastawie”
Ziemia52°14′39″N 15°49′59″E/52,244167 15,833056

Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chlastawiebarokowy drewniany kościół filialny, należący do parafii Macierzyństwa Najświętszej Maryi Panny w Zbąszynku, dekanatu Babimost, diecezji zielonogórsko-gorzowskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej, zlokalizowany w Chlastawie w gminie Zbąszynek, w powiecie świebodzińskim, w województwo lubuskiem. Zabytek klasy „0”.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Świątynia została wybudowana w 1637 jako zbór protestancki. W 1655 roku zdewastowany przez Brandenburczyków. W 1690 została wybudowana dzwonnica, a w 1692 roku dodano do świątyni zakrystię. W latach 1907 – 1912 przeprowadzono renowację i rozbudowę dzięki funduszom Seweryna Zakrzewskiego. Nawa została przedłużona i została dobudowana wieża zaprojektowana przez Leidicha.

Po II wojnie światowej[edytuj | edytuj kod]

W 1945 roku przejęty przez katolików. Poddany remontowi w latach 50 XX w. – wymieniono pokrycie dachu i odrestaurowano wnętrze. W latach 80 XX w odnowiono polichromię. W 1998 roku wymieniono gonty i oszalowania.

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Jest to świątynia drewniana o jednej nawie, posiadająca konstrukcję słupowo – ramową, oszalowana deskami. Budowla orientowana, wzniesiona z drewna modrzewiowego na planie krzyża łacińskiego, posiada ceglaną podmurówkę. Kościół salowy, jego prezbiterium jest niewiele wyodrębnione od nawy, zamknięty czworokątnie, zakrystia umieszczona jest na osi. Z boku nawy mieszczą się: kaplica i kruchta, posiadająca lożę kolatorską na piętrze. Wieża umieszczona jest z przodu i jest stylizowana na kościołach śląskich i małopolskich, posiada izbicę i zegar. Jest zakończona ośmiokątnym, wzniosłym hełmem gontowym. Stromy dach posiada jedną kalenicę i jest nakryty gontem.

Wewnątrz dach jest oparty przez jeden ozdobnie rzeźbiony słup. Wewnątrz świątyni umieszczone są dwie empory wzdłuż nawy i jedna wokół ołtarza. Polichromia ludowa przedstawiająca motywy roślinne, wykonana w 1651 roku przez Krzysztofa Penzeliusza. Przedstawienie Sądu Ostatecznego umieszczone jest na suficie prezbiterium i balustradach empor. Uzupełnione w 1 połowie XX wieku. przez Kutschmanna.

Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Ołtarz główny, ambona pochodzą z 1651, chrzcielnica z 1638 oraz epitafia z XVII wieku. Organy reprezentują styl rokoko.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]