Northern Ireland Trophy 2007

aus Wikipedia, der freien Enzyklopädie
Zur Navigation springen Zur Suche springen
Northern Ireland Trophy 2007

Turnierart: Weltranglistenturnier
Austragungsort: Waterfront Hall, Belfast, Nordirland
Eröffnung: 4. November 2007
Endspiel: 11. November 2007
Sieger: Schottland Stephen Maguire
Finalist: Irland Fergal O’Brien
Höchstes Break: 147 (EnglandEngland Ronnie O’Sullivan)
2006
 
2008

Die Northern Ireland Trophy 2007 war ein Snooker-Turnier der Saison 2007/08, das vom 4. bis 11. November 2007 in der Waterfront Hall in der nordirischen Hauptstadt Belfast ausgetragen wurde. Es war das zweite Mal, dass das Turnier zur Snookerweltrangliste zählte.

Titelverteidiger Ding Junhui scheiterte im Achtelfinale an Stephen Maguire. Der Schotte wiederum erreichte das Finale und besiegte den Iren Fergal O’Brien mit 9:5. Es war der dritte Main-Tour-Sieg in Maguires Karriere.

Am 8. November gelang Ronnie O’Sullivan ein Maximum Break. Es war das einzige 147er-Break in den vier Ausgaben der Northern Ireland Trophy.

Preisgeld / Weltranglistenpunkte[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]

Bei den Punkten für die Weltrangliste gab es keine Veränderungen zum Vorjahr. Und auch das Preisgeld blieb fast unverändert, lediglich die beiden Halbfinalverlierer bekamen 1.000 £ mehr.[1]

Preisgeld Weltrang-
listenpunktea
Sieger 30.000 £ 5.000
Finalist 15.000 £ 4.000
Halbfinalist 7.500 £ 3.200
Viertelfinalist 5.600 £ 2.500
Achtelfinalist 4.000 £ 1.900
Letzte 32 2.500 £ 1.400
Letzte 48 1.625 £ 1.150
Letzte 64 1.100 £ 900
Letzte 80 650
Letzte 96 200
Höchstes Break (Finalrunde) 2.000 £
Höchstes Break (Qualifikation) 500 £
Insgesamt 200.500 £
a 
Gesetzte Spieler, die in der Qualifikation oder in Runde 1 ihr erstes Spiel verloren, erhielten nur die halbe Punktzahl.

Für das Maximum Break wurden zusätzlich 20.000 £ ausgezahlt.

Finalrunde[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]

Zum Hauptturnier traten die Top 32 der Weltrangliste und 16 Qualifikanten an.[2][3][4]

Runde 1[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]

16 Spieler hatten sich in drei Runden in Prestatyn qualifiziert. Sie traten gegen die Spieler von Platz 17 bis 32 der Weltrangliste an.

Spiel Spieler 1 Ergebnis Spieler 2
1 Joe Perry EnglandEngland 15:15 Thailand James Wattana
2 Stuart Bingham EnglandEngland 52:52 EnglandEngland David Gray
3 Ian McCulloch EnglandEngland 15:15 Schottland Alan McManus
4 Jamie Cope EnglandEngland 25:25 Wales Lee Walker
5 Marco Fu Hongkong 53:53 EnglandEngland Adrian Gunnell
6 Joe Swail Nordirland 25:25 China Volksrepublik Liu Song
7 Matthew Stevens Wales 54:54 EnglandEngland Martin Gould
8 Anthony Hamilton EnglandEngland 25:25 Irland Michael Judge
9 Mark Allen Nordirland 15:15 EnglandEngland Rod Lawler
10 Dominic Dale Wales 15:15 EnglandEngland Mike Dunn
11 Gerard Greene Nordirland 25:25 China Volksrepublik Liang Wenbo
12 Mark King EnglandEngland 45:45 EnglandEngland John Parrott
13 Michael Holt EnglandEngland 51:51 EnglandEngland Tom Ford
14 Nigel Bond EnglandEngland 35:35 EnglandEngland David Gilbert
15 Barry Hawkins EnglandEngland 45:45 Schottland Jamie Burnett
16 Dave Harold EnglandEngland 51:51 Irland Fergal O’Brien

Top 32 bis Finale[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]

Die Top 16 der Weltrangliste waren für Runde 2 gesetzt und spielten gegen die 16 Sieger aus Runde 1.[4]

Runde 1
Best of 9 Frames
Achtelfinale
Best of 9 Frames
Viertelfinale
Best of 9 Frames
Halbfinale
Best of 11 Frames
Finale
Best of 17 Frames
                                             
1  China Volksrepublik Ding Junhui 5                
18  EnglandEngland Joe Perry 2  
1  China Volksrepublik Ding Junhui 3
  10  Schottland Stephen Maguire 5  
10  Schottland Stephen Maguire 5
35  EnglandEngland David Gray 0  
10  Schottland Stephen Maguire 5
  8  AustralienAustralien Neil Robertson 2  
13  EnglandEngland Stephen Lee 4    
28  EnglandEngland Ian McCulloch 5  
28  EnglandEngland Ian McCulloch 0
  8  AustralienAustralien Neil Robertson 5  
8  AustralienAustralien Neil Robertson 5
22  EnglandEngland Jamie Cope 1  
10  Schottland Stephen Maguire 6
  4  EnglandEngland Shaun Murphy 5  
7  EnglandEngland Peter Ebdon 5
40  EnglandEngland Adrian Gunnell 2  
7  EnglandEngland Peter Ebdon 5
  15  EnglandEngland Steve Davis 0  
15  EnglandEngland Steve Davis 5
17  Nordirland Joe Swail 3  
7  EnglandEngland Peter Ebdon 3
  4  EnglandEngland Shaun Murphy 5  
9  Schottland Stephen Hendry 5    
 EnglandEngland Martin Gould 3  
9  Schottland Stephen Hendry 2
  4  EnglandEngland Shaun Murphy 5  
4  EnglandEngland Shaun Murphy 5
26  EnglandEngland Anthony Hamilton 2  
10  Schottland Stephen Maguire 9
37  Irland Fergal O’Brien 5
3  Schottland Graeme Dott 3
29  Nordirland Mark Allen 5  
29  Nordirland Mark Allen 5
  16  Wales Ryan Day 3  
16  Wales Ryan Day 5
31  Wales Dominic Dale 1  
29  Nordirland Mark Allen 5
  32  Nordirland Gerard Greene 3  
12  Wales Mark Williams 3    
32  Nordirland Gerard Greene 5  
32  Nordirland Gerard Greene 5
  5  Irland Ken Doherty 1  
5  Irland Ken Doherty 5
21  EnglandEngland Mark King 0  
29  Nordirland Mark Allen 3
  37  Irland Fergal O’Brien 6  
6  EnglandEngland Ronnie O’Sullivan 5
50  EnglandEngland Tom Ford 4  
6  EnglandEngland Ronnie O’Sullivan 5
  14  EnglandEngland Ali Carter 2  
14  EnglandEngland Ali Carter 5
25  EnglandEngland Nigel Bond 3  
6  EnglandEngland Ronnie O’Sullivan 2
  37  Irland Fergal O’Brien 5  
11  EnglandEngland Mark Selby 4    
19  EnglandEngland Barry Hawkins 5  
19  EnglandEngland Barry Hawkins 3
  37  Irland Fergal O’Brien 5  
2  Schottland John Higgins 4
37  Irland Fergal O’Brien 5  


Finale[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]

Stephen Maguire stand in seinem vierten Finale, Fergal O’Brien hatte nach seinem Sieg bei den British Open 1999 nach acht Jahren seine zweite Titelchance. Die erste Session verlief wechselhaft, Maguire konnte nach 7 Frames einen 4:3-Vorsprung halten. Am Abend konnte der Schotte dann auf 7:4 davonziehen, O’Brien gelang nur noch ein weiterer Framegewinn und Maguire holte mit 9:5 den Sieg und seinen dritten Titel.

Finale: Best of 17 Frames
Schiedsrichter/in: Alan Chamberlain
Waterfront Hall, Belfast, Nordirland, 11. November 2007
Schottland Stephen Maguire 9:5 Irland Fergal O’Brien
Nachmittag: 109:8 (60), 0:84 (84), 0:97, 69:46, 135:0 (135), 72:62 (O’Brien 58), 56:65 (Maguire 56);
Abend: 79:0 (73), 45:74, 63:16, 84:0, 30:73, 71:39, 97:0 (56)
135 Höchstes Break 84
1 Century-Breaks
5 50+-Breaks 2

Qualifikation[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]

Die Qualifikationsspiele fanden vom 23. bis zum 25. Oktober 2007 im Pontin’s Centre in Prestatyn statt. In Runde 1 spielten die Plätze 65 bis 96 der Weltrangliste gegeneinander, die Sieger trafen in Runde 2 auf die Plätze 49 bis 64, in Runde 3 kamen Nummer 33 bis 48 hinzu. Die Top 32 kamen erst im Hauptturnier zum Einsatz.[3][4]

  Runde 1 (Top 96)
Best of 9 Frames
  Runde 2 (Top 80)
Best of 9 Frames
  Runde 3 (Top 64)
Best of 9 Frames
                       
EnglandEngland  Lee Spick 5   Wales  Paul Davies 3   Thailand  James Wattana 5
China Volksrepublik  Liu Chuang 4   EnglandEngland  Lee Spick 5   EnglandEngland  Lee Spick 2
EnglandEngland  Shailesh Jogia 2   Finnland  Robin Hull 5   EnglandEngland  David Gray 5
Wales  Michael White 5   Wales  Michael White 1   Finnland  Robin Hull 2
EnglandEngland  Alex Davies 1   EnglandEngland  Judd Trump 5   Schottland  Alan McManus 5
EnglandEngland  Jimmy Robertson 5   EnglandEngland  Jimmy Robertson 1   EnglandEngland  Judd Trump 0
Wales  Lee Walker 5   Schottland  Scott MacKenzie 2   EnglandEngland  Robert Milkins 4
EnglandEngland  Ashley Wright 2   Wales  Lee Walker 5   Wales  Lee Walker 5
EnglandEngland  Jamie O’Neill 5   EnglandEngland  Marcus Campbell 0   EnglandEngland  Adrian Gunnell 5
Thailand  Supoj Saenla 3   EnglandEngland  Jamie O’Neill 5   EnglandEngland  Jamie O’Neill 0
China Volksrepublik  Liu Song 5   EnglandEngland  Jimmy Michie 4   EnglandEngland  Ricky Walden 2
Wales  Gareth Coppack 0   China Volksrepublik  Liu Song 5   China Volksrepublik  Liu Song 5
EnglandEngland  Matthew Selt 2   EnglandEngland  David Roe 1   EnglandEngland  Mark Davis 4
EnglandEngland  Martin Gould 5   EnglandEngland  Martin Gould 5   EnglandEngland  Martin Gould 5
Schottland  James McBain 2   EnglandEngland  Stuart Pettman 2   Irland  Michael Judge 5
Nordirland  Patrick Wallace 5   Nordirland  Patrick Wallace 5   Nordirland  Patrick Wallace 3
Norwegen  Kurt Maflin 5   EnglandEngland  Rod Lawler 5   EnglandEngland  Andrew Higginson 4
AustralienAustralien  Steve Mifsud 2   Norwegen  Kurt Maflin 3   EnglandEngland  Rod Lawler 5
EnglandEngland  Mark Joyce 5   EnglandEngland  Mike Dunn 5   EnglandEngland  Andy Hicks 2
Belgien  Kevin Van Hove 0   EnglandEngland  Mark Joyce 4   EnglandEngland  Mike Dunn 5
China Volksrepublik  Liang Wenbo 5   Irland  Joe Delaney 2   EnglandEngland  Rory McLeod 4
Schottland  Fraser Patrick 3   China Volksrepublik  Liang Wenbo 5   China Volksrepublik  Liang Wenbo 5
Malta  Tony Drago 4   Schottland  Drew Henry 5   EnglandEngland  John Parrott 5
Thailand  Issara Kachaiwong 5   Thailand  Issara Kachaiwong 4   Schottland  Drew Henry 2
EnglandEngland  Munraj Pal 2   EnglandEngland  Tom Ford 5   EnglandEngland  Andrew Norman 1
EnglandEngland  Ben Woollaston 5   EnglandEngland  Ben Woollaston 2   EnglandEngland  Tom Ford 5
Irland  Leo Fernandez 1   EnglandEngland  Jimmy White 0   EnglandEngland  David Gilbert 5
China Volksrepublik  Xiao Guodong 5   China Volksrepublik  Xiao Guodong 5   China Volksrepublik  Xiao Guodong 2
Irland  David Morris 5   Wales  Ian Preece 4   Schottland  Jamie Burnett 5
EnglandEngland  Alfie Burden 3   Irland  David Morris 5   Irland  David Morris 1
China Volksrepublik  Tian Pengfei 4   EnglandEngland  Barry Pinches 5   Irland  Fergal O’Brien 5
Irland  Rodney Goggins 5   Irland  Rodney Goggins 1   EnglandEngland  Barry Pinches 4

Century-Breaks[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]

19 Spieler erzielten im Hauptturnier 32 Breaks von mindestens 100 Punkten. Ronnie O’Sullivan erzielte nicht nur ein Maximum Break, sein siebtes und das 59. nach offizieller Zählung, in seinem Achtelfinalmatch gegen Ali Carter gelangen ihm fünf seiner insgesamt sechs Century-Breaks. In der Qualifikation gab es 16 Centurys von 14 Spielern.[1]

Hauptturnier[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]

EnglandEngland Ronnie O’Sullivan 147, 129, 122, 110, 108, 107
Irland Fergal O’Brien 142, 114
EnglandEngland Ian McCulloch 136a
EnglandEngland Ali Carter 136
Schottland Stephen Maguire 135, 106, 105
China Volksrepublik Ding Junhui 130, 127
Schottland Stephen Hendry 127
EnglandEngland Shaun Murphy 124, 113
Hongkong Marco Fu 114a
Nordirland Mark Allen 113, 108a, 100
Irland Ken Doherty 112
EnglandEngland Barry Hawkins 112
AustralienAustralien Neil Robertson 110
EnglandEngland Stephen Lee 108, 102
EnglandEngland Joe Perry 108
EnglandEngland Nigel Bond 106
EnglandEngland Adrian Gunnell 102a
Wales Ryan Day 101
China Volksrepublik Xiao Guodong 100
a 
erzielt in Runde 1 (Runde der letzten 48 ohne die Top-16-Spieler)

Qualifikation[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]

EnglandEngland Alfie Burden 136
EnglandEngland Barry Pinches 135
EnglandEngland Rory McLeod 134
Finnland Robin Hull 130
EnglandEngland Jimmy Michie 129
EnglandEngland Mike Dunn 118
Nordirland Patrick Wallace 113
EnglandEngland John Parrott 113
EnglandEngland Robert Milkins 110
Norwegen Kurt Maflin 110, 100
China Volksrepublik Liang Wenbo 109, 100
EnglandEngland Ben Woollaston 107
EnglandEngland Jamie O’Neill 104
China Volksrepublik Liu Song 102

Quellen[Bearbeiten | Quelltext bearbeiten]

  1. a b 2008 Northern Ireland Trophy - Finishes. CueTracker, abgerufen am 22. Oktober 2017 (englisch).
  2. 2008 Northern Ireland Trophy. In: CueTracker Snooker Results & Statistics Database. Ron Florax, abgerufen am 22. Oktober 2017 (englisch).
  3. a b Northern Ireland Trophy 2007. snooker.org, abgerufen am 22. Oktober 2017 (englisch).
  4. a b c Rankings - 2007-2008. In: CueTracker Snooker Results & Statistics Database. Ron Florax, abgerufen am 22. Oktober 2017 (englisch).